Η Έλιτ έγινε μια όμορφη νεαρή γυναίκα. Οι μνηστήρες περιστράφηκαν γύρω της, αλλά τους κυνηγούσε με γέλιο. Αν και είχε λίγο χρόνο επειδή ανέλαβε το έργο της γιαγιάς της, περνούσε κάθε στιγμή μαζί μου αν ήταν δυνατόν. Τότε ερωτεύτηκε. Ερωτεύτηκε παθιασμένα με έναν νεαρό άνδρα από ένα ζιγκουράτ. Ένας ψηλός, μελαχροινός άντρας με μακριά μαλλιά και σχοινιά. Συνέχισε να εκτελεί τα καθήκοντά της με υποδειγματικό τρόπο, αλλά τώρα είχε περάσει το χρόνο που μου είχε δώσει κάποτε με την αγάπη της.

Το τραγούδι και το γέλιο της αντέδρασαν στο σπίτι και φωτίζει τη θλιβερή ατμόσφαιρα που υπήρχε μετά το θάνατο της γιαγιάς και την ενοχή μου. Η χαρά της ήρθε σε μένα και άρχισα να βλέπω και πάλι τον κόσμο. Ήταν μια υπέροχη μέρα. Τις ημέρες που το γέλιο και η ευτυχία του φωτίζουν το παλιό σπίτι μας και επιστρέφουν την προηγούμενη άνεση. Στη συνέχεια υπήρξε ένα διάλειμμα.

Η Έλιτ επέστρεψε σπίτι κλαίγοντας. Κλειδώθηκε στο δωμάτιό της και υπήρχε κραυγή έξω από την πόρτα. Αρνήθηκε να κερδίσει βραβεία, δεν ήθελε να αφήσει τη γιαγιά της να μπει μαζί της. Στέκαμε εκεί αβοήθητα και δεν ήξερα τι συνέβαινε. Δεν κυκλοφόρησε μέχρι την επόμενη μέρα. Τα μάτια διογκώθηκαν με κλάμα, χλωμό και λυπημένο. Κατέβηκε στην τραπεζαρία για φαγητό μαζί μας. Ήμασταν σιωπηλοί. Δεν θέλαμε να ρωτήσουμε, παρόλο που θέλαμε να μάθουμε ποια ήταν η αιτία της λύπης της.

Καθώς άρπαξε ένα μπολ με νερό, παρατήρησα ότι τα χέρια της έτρεμαν. Η σπονδυλική μου στήλη άρχισε να παγώνει πάλι και τα συναισθήματά της μου επιτέθηκαν με εξαιρετική ένταση. Η σκέψη εμφανίστηκε στο κεφάλι του ότι έπρεπε να μιλήσει πρώτα με τη γιαγιά του. Σηκώθηκα από το τραπέζι και βγήκα στον κήπο για να είναι μόνοι τους. Είπα στις υπηρέτριες να μην τους ενοχλούν.

Ο πόνος της επιβραδύνθηκε μέσα μου. Ήμουν θυμωμένος. Η αγωνία ότι κάποιος την έβλαψε και την οργή της, δεν μπορώ να την βοηθήσω, ότι δεν μπορώ να ανακουφίσω τον πόνο της και να επιστρέψω το στόμα της στο γέλιο. Κάθισα κάτω από το δέντρο και σκεφτόμουν την κατάσταση που είχε συμβεί στην αδυναμία μου. Περιμένω. Περίμενα τον Ellit να πει στη γιαγιά μου και να μου πείτε τι συνέβη.

Η γιαγιά κάθισε δίπλα μου. Κινήθηκε με το χέρι της για να την αφήσει μόνη για λίγο, οπότε υπακούω. Ερωτήσεις, που δεν έχουν ακόμη σχηματιστεί σωστά, έτρεξαν στο κεφάλι μου.

Όταν η γιαγιά μου στράφηκε σε μένα, δεν μπορούσα να αντέξω τη σιωπή: «Πώς μπορούμε να την βοηθήσουμε; Πώς μπορούμε να ανακουφίσουμε τον πόνο που υπάρχει σε αυτό. Είμαι ανίσχυρη, γιαγιά », φώναξε, δάκρυα στα μάγουλά μου. Είχα ακόμη πολλές ερωτήσεις στο μυαλό μου που δεν μπορούσα να διατυπώσω.

"Ο χρόνος θα την βοηθήσει, Subad. Ώρα. Για να μετριάσει τον πόνο θα μπορούσε Aisha - ένα καλό Ašipu. Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε περισσότερα γι 'αυτήν. "Σκέφτηκε και με κοίταξε. "Ξέρεις, η λέξη είναι ένα μεγάλο όπλο. Μπορεί να βλάψει, μπορεί να σκοτώσει. Αλλά η λέξη μπορεί επίσης να βοηθήσει. Μπορεί να ανακουφίσει τον πόνο, μπορεί να δείξει το δρόμο. Αλλά σαν θεραπεία, η λέξη δεν είναι παντοδύναμη. "

Εμεινα έκπληκτος. Δεν σκέφτηκα ποτέ τη δύναμη της λέξης και δεν κατάλαβα τι εννοούσε από αυτό. Η μεγάλη γιαγιά αντιμετώπισε σχεδόν χωρίς λόγια και η γιαγιά επίσης δεν χρησιμοποίησε λέξεις στις παρεμβάσεις της. Ποτέ δεν σκέφτηκα τι εννοούσε η λέξη. Ποτέ δεν σκεφτόμουν το έργο του Aship. Ο A.zu ήταν αυτός που γνώριζε τη δύναμη και τη σοφία του νερού, οπότε ποιος ήταν ο Ashipu; Κάποιος που ξέρει την αρχαία και αιώνια δύναμη της λέξης - την ανάσα του στόματος; Δεν το ξερω. Urti.Mashmash - οι εντολές και τα ξόρκια ήταν ένα εργαλείο του Ashipu, αλλά για να μεταφράσω το αρχαίο κείμενο και να βρω το νόημα αυτών με το κυνήγι που δεν μπορούσα. Αργά, άρχισα να συνειδητοποιώ την επίδραση των συναισθημάτων μας στο σώμα μας. Εάν ο νους πονάει, το σώμα αρχίζει να πονάει και το αντίστροφο. Η ιδέα ήταν σημαντική - το ήξερα, αλλά προς το παρόν δεν το αντιμετώπιζα πια.

Δεν ζήτησα από τη γιαγιά μου τι συνέβη με τον Ellit. Και ακόμα κι αν το ρώτησα, δεν θα μου έλεγε. Ήταν στην Ellit, που του είπε ότι λυπάται για την ψυχή του. Μόνο γι 'αυτήν.

Πήγαμε στο σπίτι. Ο Ellit πήγε για ύπνο, εξαντλημένος από το κλάμα και τον πόνο. Οι ασθενείς χρειάστηκαν θεραπεία. Ήταν η πρώτη φορά που η Ellit είχε ξεχάσει τη δουλειά της. Γι 'αυτό και οι δύο, ήσυχα και προσεκτικά, έκαναν την εργασία για να εξαπλωθούν τα φάρμακα και να θεραπεύονται τα ανθρώπινα σώματα. Δεν μπορούσαμε να θεραπεύσουμε την ψυχή.

Αυτή η εμπειρία με οδήγησε πίσω στο να γίνω Ashipu. Το μυστικό των λέξεων με προσέλκυσε. Η δύναμη της αναπνοής, η δύναμη της λέξης και η δύναμη της σιωπής άρχισαν να με δελεάζουν. Urti Mashmasha - παραγγελίες και ξόρκια με έπλασαν περισσότερο από ό, τι θα ήθελα. Μίλησα με τον Ninnamaren για αυτό.

Άκουσε και χαμογέλασε. «Θα κάνουμε κάτι γι 'αυτό», είπε. "Ακούστε, Subhad, όλα έχουν το χρόνο τους. Και τώρα ήρθε η δική σας. Ώρα να πάρετε μια νέα εργασία. Είναι επίσης ένα τεστ. Μια δοκιμή για να δούμε αν μπορείς να είσαι καλός Ashipu. "

Χτύπησε τα χέρια του και ο φρουρός έφερε ένα αγόρι ηλικίας περίπου δέκα ετών. Καφέ δέρμα και σκούρα μάτια, αλλά τα μαλλιά του ήταν ελαφριά. Ξανθά μαλλιά μετά τη νεκρή μητέρα της. Αίθουσα. Συναντηθήκαμε ξανά. Στάθηκε εδώ τώρα, με φόβο και περιέργεια στα μάτια του. Ήξερα το συναίσθημα. Τα μάτια του περιπλανώθηκαν στην πόρτα. Χαμογέλασα και τον καλωσόρισα. Άρπαξα το μικρό του χέρι. Ήταν κρύα και τρέμει.

"Έλα, ημι. Θα σε πάω εδώ. Αλλά πριν σας δείξω, θα σας συνοδεύσουμε… «Σταμάτησα. Δεν ήξερα με ποιον ήταν εδώ, και τον κοίταξα.

"... μούμια", είπε, βγαίνοντας σταθερά προς την πόρτα.

Η κυρία στάθηκε εκεί μιλώντας στον Ninnamaren. Μας είδε και χαμογέλασε. Έδειξε να διακόψει τη συνομιλία και μας πλησίασε.

«Καλώς ήλθατε, κυρία», είπα, υποκλίνοντας. "Καλώς ήλθατε, σπάνια και καθαρά, στο σπίτι του Anov και χαίρομαι που θα σας ξαναδώ."

Αυτή χαμογέλασε. Έτρεξε το χέρι της στα ξανθά μαλλιά του αγοριού: «Έβαλα τον γιο μου κάτω από την προστασία σου, Subhad. Σε παρακαλώ, παρακαλώ, μαζί του. Είναι δεκτικό αγόρι, αν και μερικές φορές ανυπάκουο και άγριο », είπε, κοιτάζοντας τον.

Γύρισα με τον δάσκαλό μου: "Παρακαλώ, ας σας συνοδεύσουμε στο δωμάτιο ανάπαυσης. Στη συνέχεια, κάνω το αγόρι με zikkurath. Όταν ξέρει πού βρίσκεται η μητέρα του, θα είναι πιο ήσυχη και δεν θα φοβηθεί τόσο ".

Κούνησε συμπαθητικά.

Η σχεδόν αγγελική εμφάνιση της Σίνα έρχεται σε αντίθεση με την ιδιοσυγκρασία του. Ήταν άγριος, άγριος και ομιλητικός, αλλά έμαθε γρήγορα. Πολλές φορές ζήτησα συγγνώμη από την Ellit για την αναταραχή που της έκανα. Τώρα έπρεπε να τα αντιμετωπίσω μόνοι μου. Ευτυχώς, ήμουν υπεύθυνος για τον Sim μόνο όταν ήταν στο ziggurat, τότε η μητέρα του τον πήρε σπίτι, ως τον μεγαλύτερο θησαυρό μου.

Οι μέρες μου ήταν πλέον γεμάτες ευθύνες. Συνέχισα να μαθαίνω ιατρική και άρχισα να ανακαλύπτω ξανά τα μυστικά των λέξεων. Εκτός από όλα αυτά, προστέθηκαν ανησυχίες για την αμαρτία και τις ευθύνες στο σπίτι. Ούτε ο Έλιτ ούτε εγώ μπορούσα να αντικαταστήσω επαρκώς την ικανότητα και την εμπειρία της γιαγιάς και η δουλειά δεν μειώνεται.

Η Έλιτ έκανε πολύ καλά. Οι ασθενείς την αγάπησαν και την εμπιστεύτηκαν. Ήταν πιο ήσυχη και πιο προσεκτική από το συμβάν, ειδικά στις σχέσεις της με νεαρούς άνδρες, αλλά υπήρχε ακόμη αρκετή αισιοδοξία για όσους τον χρειάζονταν. Η γιαγιά ήταν περήφανη γι 'αυτήν. Ήταν χαρούμενη που είχε αποφασίσει να μείνει και σχεδίαζε να επεκτείνει το σπίτι, ώστε η Ellit να μπορεί να έχει το δικό της ρόλο σε αυτό.

Η κατασκευή είχε προγραμματιστεί να ξεκινήσει την άνοιξη, αλλά οι προετοιμασίες είχαν ήδη ξεκινήσει με σχέδια και αγορά υλικών. Η γιαγιά άνθισε. Συμφώνησε με τον επικεφαλής του ziggurat της Ινάντας ότι ένα ιατρείο πόλης θα μπορούσε να δημιουργηθεί στο κάτω μέρος του κατώτερου σταδίου, στο οποίο θα μπορούσαν επίσης να επισκεφθούν οι φτωχοί από την πόλη και τα περίχωρά της. Ταυτόχρονα, θα χρησιμεύσει επίσης για να διδάξει νέους θεραπευτές οι οποίοι, υπό την καθοδήγηση έμπειρων, θα μπορούσαν να αναπτύξουν τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους εκεί. Έζησε το όνειρο και έψαχνε χρήματα και δώρα που θα επιταχύνουν την κατασκευή του ιατρείου. Η Ellit και εγώ βοηθήσαμε όσο μπορούσαμε.

Το ταλέντο του Sin ήταν εξαιρετικό. Η αίσθηση της ασθένειας και η ικανότητά του να βρει θεραπείες για την ανακούφιση ή τη θεραπεία τους ήταν το δώρο με το οποίο γεννήθηκε. Μερικές φορές μου φάνηκε ότι ήδη ήξερε τι διδάσκονταν τώρα - και ότι η διδασκαλία του ήταν στην πραγματικότητα μια υπενθύμιση. Ο Ninnamaren μας κορόιδεψε όταν είπε ότι προσπαθούσε τώρα να πραγματοποιήσει αυτό που είχα προβλέψει κατά τη γέννησή του από ευγνωμοσύνη. Παρά την αγριότητα και μερικές φορές βιασύνη, υπήρχε κάτι τρυφερό και στοργικό γι 'αυτόν. Αυτό "κάτι" προσέλκυσε τους ανθρώπους γύρω. Τον εμπιστεύτηκαν τα πράγματα που είχαν κουβαλήσει εδώ και χρόνια, ως μυστικά, και τον άφησαν χαλαρό και πιο ευτυχισμένο. Παρά την ομιλία του, ήταν σε θέση να ακούσει και να παραμείνει σιωπηλός για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η αλήθεια είναι ότι έφτιαξε στη συνέχεια τις στιγμές της σιωπής με έναν καταρράκτη λέξεων. Αλλά κράτησε τα μυστικά που του εμπιστεύτηκαν με συνέπεια.

Συνέχισε τις θεραπευτικές του διδασκαλίες με απίστευτο ρυθμό - σε αντίθεση με το σχολείο. Ο Ninnamaren έπρεπε να αντιμετωπίσει τόσο τα παράπονα της Σίνα για το σχολείο όσο και τον Ummi, καθηγητή του E. Dubby, το σπίτι των τραπεζιών που παρακολούθησε ο Sin. Λόγω της ανυπακοής και της χαλαρότητάς του στα καθήκοντά του, συχνά δέχτηκε μπαστούνια και άρχισα να νιώθω ότι αντί να τον βοηθήσω να μάθει, έπαιζα το ρόλο της νοσοκόμας στην κτυπημένη πλάτη του. Παρ 'όλες τις επιφυλάξεις για το γράψιμο και το κακό στυλ του, κατάφερε να κερδίσει σεβασμό εκεί με την προσέγγισή του στους ανθρώπους. Είναι περίεργο το γεγονός ότι το δώρο της ακοής και της κατανόησης φαίνεται να σχετίζεται μόνο με τις ανθρώπινες ανησυχίες και όχι με τη γνώση των μαθηματικών, της αστρολογίας ή της λογοτεχνίας. Ξένες γλώσσες τον πήγαν. Φαίνεται να συνδέεστε με το δώρο του να προσπαθείτε να καταλάβετε και να κατανοήσετε. Η ένταση του ήταν επίσης ένα πρόβλημα. Οι αγώνες με άλλους μαθητές ήταν σχεδόν η ίδια μέρα Όπως κατανοούσε από τη μία πλευρά, το άλλο μέρος της προσωπικότητάς του εξερράγη για κάθε μικρό πράγμα. Από την άλλη πλευρά, κατάφερε να διατηρήσει μια απίστευτη ηρεμία στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Η ικανότητα και η επιδεξιότητα των χεριών του, καθώς και η επινοητικότητα του στις διαδικασίες, τον προκατόρισαν στο πεδίο που επέλεξε ο Ellit. Τον εισήγαγε επίσης στα μυστικά του Šipir Bel Imti, ήδη στο νέο ιατρείο. Η αμαρτία ήταν ενθουσιασμένη. Κατά τη διάρκεια της αδείας του, με ανάγκασε, άβολο και ακατάλληλο για αυτό το ακριβές έργο, να τεμαχίσει μαζί του τα ζώα που έφερε στο ziggurat. Έγινε γνωστός στην περιοχή για τις ικανότητες και την ικανότητά του να θεραπεύει ζώα, να επισκευάζει σπασμένα άκρα και να βοηθάει σε δύσκολες γεννήσεις. Για αυτό, οι άνθρωποι του έφεραν δώρα, τα οποία γέλασε ή έδωσε στους συμμαθητές του.

Η γνώση του Ninnamaren τελείωσε αργά. Στα χρόνια που είχε περάσει στο ζιγκουράτ, είχε ολοκληρώσει ό, τι χρειάστηκε περισσότερο από δύο έως τρεις φορές περισσότερο. Το ταλέντο του ήταν αξιοθαύμαστο και έτσι αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα να συνεχίσουν να μαθαίνουν αλλού. Αυτή η απόφαση ήταν πολύ ευχάριστη για την Ummia του, που δεν έκρυψε τη χαρά του για ένα διάλειμμα από τον προβληματικό μαθητή.

Αλλά αυτή η απόφαση θα έπρεπε να είχε επηρεάσει και το πεπρωμένο μου. Έπρεπε να συνοδεύσω τη Σίνα και να συνεχίσω την εκπαίδευσή μου στο Erid.

Ανυπομονούσα. Από τη μία, το ανυπομονούσα, από την άλλη, φοβόμουν να πω αντίο. Η γιαγιά και η Έλιτ ήταν υπέροχα. Και οι δύο με διαβεβαίωσαν ότι μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά μόνες τους και με βοήθησαν να συσκευάσω. Η Έλιτ ανέκτησε την παλιά της ευγένεια, και έτσι έφυγα με μια αρκετά ελαφριά καρδιά, γεμάτη προσδοκίες για το τι θα μπορούσε να μου δώσει το νέο ζιγκουράτ του Ένκι στις διδασκαλίες μου.

Ήταν χειρότερο με τη μητέρα του Σιν. Η αποχαιρετιστήρια δεν ήταν δυνατή χωρίς τα δάκρυα των όμορφων ματιών τους. Μου εμπιστεύτηκε τον θησαυρό της.

"Προσέξτε, Subhad, παρακαλώ. Γράψτε, συχνά γράψτε για να με κρατήσει ήρεμο ». Είπε καθώς φύγαμε. Ο πατέρας του Σιν στάθηκε δίπλα της, κλίνει ελαφρά εναντίον της, χωρίς να ξέρει αν θα αποχαιρετήσει πρώτα τον γιο του ή να καθησυχάσει τη μητέρα του. Το άρωμα, η αγάπη και η ευημερία εγκαταστάθηκαν ξανά στο σπίτι τους, τώρα ενοχλημένος μόνο από την αποχώρηση του Σιν.

Ταξιδέψαμε με τους φρουρούς της ziggurat Ana και μερικούς ιερείς. Το μακρύ και κουραστικό ταξίδι έφερε τον Sin και εγώ ακόμη πιο κοντά. Ο Σιν έλειπε από το σπίτι για πρώτη φορά, και μέχρι τότε ήταν πάντα υπό την προστασία των γονέων του, ειδικά της νέας του μητέρας, που προσπάθησε να εκπληρώσει όλες τις επιθυμίες του ακόμη και προτού τις εκφέρει. Τώρα ήταν εξαρτημένος μόνο από τον εαυτό του. Πρέπει να παραδεχτώ ότι κατάφερε πολύ καλά την κατάστασή του - μερικές φορές καλύτερα από εμένα.

Ο Eridu ήταν μια παλιά πόλη και το ziggurat του Enki ήταν το παλαιότερο από όλα τα ziggurats. Από έξω, φαινόταν μικρότερο και λιγότερο περίτεχνο από το Ana ή το Innan, αλλά στο εσωτερικό μας εκπλήχθηκε η σαφήνεια και η σκοπιμότητα του χώρου. Η εσωτερική διακόσμηση ήταν ξεχωριστή - χρυσός, ασήμι, πέτρες, χαλκός. Μέταλλο. Πολλά μέταλλα.

Στεκόμασταν μέσα, μαγεμένοι, κοιτάζοντας τη διακόσμηση των τοίχων, περπατώντας μέσα από την τεράστια βιβλιοθήκη και τα γραφεία. Αυτό που έλειπε από το εξωτερικό αντισταθμίστηκε άφθονα από το εσωτερικό. Το ziggurat έζησε μέσα - σε αντίθεση με το σπίτι του An, ήταν γεμάτο με ανθρώπους διαφορετικών φυλών και ηλικιών. Υπήρχαν επίσης περισσότερες γυναίκες εδώ. Αυτό που μας προσέλκυσε περισσότερο ήταν η βιβλιοθήκη, η οποία καταλάμβανε σχεδόν το ήμισυ της δεύτερης τάξης. Ένας τεράστιος αριθμός πινάκων, ταξινομημένων και καταλογογραφημένων, συμπεριλαμβανομένων παρακείμενων δωματίων που χρησίμευαν ως αίθουσες μελέτης. Ορισμένοι βιβλιοθηκονόμοι των οποίων το έργο ήταν να αρχειοθετήσουν, να ταξινομήσουν και να φροντίσουν γραπτές λέξεις, οι οποίοι είναι πάντα πρόθυμοι και χαρούμενοι να παρέχουν συμβουλές για την εύρεση υλικού.

Τα μάτια της αμαρτίας έλαμψαν με ευτυχία. Η ψυχή του λαχταρούσε για νέες πληροφορίες, και υπήρχε μια πληθώρα από αυτές. Έτρεξε από το ένα μέρος στο άλλο και με ενημέρωσε με ενθουσιασμό για όσα είχε ανακαλύψει. Οι βιβλιοθηκονόμοι χαμογέλασαν καθώς τους υποκλίθηκε για σαφήνεια στη διάταξη των τραπεζιών. Τα πήρες.

Το νέο περιβάλλον τον ωφέλησε προφανώς. Τα ερεθίσματα και ο ανεξερεύνητος πλούτος που παρείχε το ziggurat τον ώθησαν να εργαστεί, οπότε ακόμη και στο σχολείο υπήρχαν λιγότερα προβλήματα μαζί του από πριν. Οι Ummi στο ziggurat ήταν ενθουσιασμένοι με το ταλέντο του και δεν έκαναν έπαινο. Και επειδή ο Σιν ήταν χαρούμενος να επαινέται, προσπάθησε το καλύτερό του. Άρχισε να αφιερώνεται όλο και περισσότερο στον Šipir Bel Imti - χειρουργική επέμβαση, αλλά αγνόησε επίσης άλλους τομείς. Η εκμάθηση πήρε σχεδόν όλο τον ελεύθερο χρόνο του, αλλά δεν φάνηκε να πειράζει - αντίθετα, ολόκληρη η άνθηση. Θα μπορούσα και έστειλα καλά νέα στη μητέρα και τον πατέρα του.

Βυθίστηκα στα μυστικά του Urti Mashmasha - εντολές και ξόρκια και συνέχισα να προετοιμάζομαι για το επάγγελμα του A.zu. Χάρη στον Sin, η φιλικότητα των βιβλιοθηκών μεταφέρθηκε εν μέρει σε μένα, οπότε πέρασα πολύ χρόνο στη βιβλιοθήκη. Έκανα ταλέντο με παλιά δισκία και αγωνίστηκα με τη μακρόχρονη γλώσσα των προγόνων μου. Σπούδασα τις ζωές των θεών και τις πολύ ξεχασμένες ιστορίες. Λέξεις που καθορίζουν σχήματα, λέξεις που οδηγούν στη γνώση. Λέξεις κατανόησης και παρεξήγησης. Βυθίστηκα μαγεμένος στα λόγια των παλιών μύθων και ξέχασα τον κόσμο γύρω μου, αυτή τη φορά όχι από πόνο, αλλά σε μια προσπάθεια να καταλάβω το νόημα και τον σκοπό των λέξεων. Βρείτε το μυστικό της λέξης που ήταν στην αρχή. Τι θα ήταν ένας κόσμος χωρίς λόγια; Προσπάθησα να βρω τη θεραπευτική δύναμη της λέξης, αλλά ήμουν ακόμα στην αρχή της προσπάθειάς μου.

Όταν ο πρώτος θεός μπήκε στη Γη για να χτίσει την κατοικία του πάνω του, άρχισε να ονομάζει πράγματα γύρω του. Έτσι ο κόσμος ξεκίνησε με μια λέξη. Υπήρχε μια λέξη στην αρχή. Πρώτα περιέγραψε το σχήμα και μετά έδωσε σχήμα στα πράγματα γύρω του. Το ίδιο ήταν ένα σχήμα και μια κίνηση. Ο ίδιος ήταν οικοδόμος και καταστροφέας. Η βάση της συνείδησης, η βάση της ζωής, γιατί ακριβώς όπως ένα αυτί μεγαλώνει από ένα σιτάρι που έχει πέσει στο έδαφος, έτσι η συνείδηση ​​μεγαλώνει από μια λέξη. Τίποτα από μόνο του δεν σημαίνει ότι για να εκπληρώσει τον σκοπό του, πρέπει να συνδέεται με τη συνείδηση. Πρέπει να διαχωρίσει το γνωστό από το άγνωστο. Και η γνώση είναι συνήθως επώδυνη - φέρνει μαζί του τον Γκίμπλ, καταστρέφει τις ψευδαισθήσεις για τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω της, επιτίθεται στις υπάρχουσες βεβαιότητες και μπορεί να καταστρέψει την ψυχή καθώς ο Γκίμπλ καταστρέφει τη Γη με τη θερμότητα, τη φωτιά και τις εισβολές της. Αλλά όλοι έχουν το ζωντανό νερό της Enki στην κουκουβάγια. Το νερό που ποτίζει, το νερό που δροσίζει τη φωτιά του Γκιμπίλ, το νερό που γονιμοποιεί τη Γη, το οποίο μπορεί στη συνέχεια να δώσει ζωή στο σιτάρι.

Μια μέρα, στη μέση της μελέτης στη βιβλιοθήκη, ο Σιν κυνηγούσε.

Τρέξαμε στην αίθουσα όπου έπαιζε ο Shipir Ber Imti. Το πρόσωπό του κάηκε, τα μάτια του ήταν ασυνήθιστα λαμπερά και ήταν εύκολο να μαντέψει κανείς ότι νοιάζεται πολύ για το τι θα έρθει. Ένας άντρας βρισκόταν στο τραπέζι. Καφέ σώμα όμορφα χτισμένο. Spal. Ήξερα τι ήθελε ο Sin από μένα, αλλά δεν ήμουν ευχαριστημένος από αυτό. Αποφεύγω να χρησιμοποιώ τις ικανότητές μου. Αποφεύγω αυτές τις δυσάρεστες και οδυνηρές επιθέσεις ξένων συναισθημάτων. Έφυγα από αυτούς. Εξακολουθούσα να τρέχω από τον πόνο που με προκαλούσαν.

«Σε παρακαλώ», ψιθύρισε ο Σιν. "Με νοιάζει, είναι ..." Τον σταμάτησα στη μέση της πρότασης. Δεν ήθελα να μάθω ποιος ήταν. Δεν ήθελα να μάθω το όνομα ή τη θέση του. Μου άρεσε. Οι μεγάλες παλάμες του με προσέλκυσαν και το στόμα του με έσπρωξε να φιλήσω. Δεν έχω ζήσει ποτέ αυτό το συναίσθημα. Τον πλησίασα και πήρα τα χέρια μου στο δικό μου. Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να χαλαρώσω. Το κρύο άρχισε να ανεβαίνει γύρω από τη σπονδυλική στήλη του και ο πόνος εμφανίστηκε στην κάτω κοιλιακή χώρα του. Το σώμα ζήτησε βοήθεια. Υπεράσπισε τον εαυτό της και φώναξε. Άνοιξα τα μάτια μου, αλλά τα μάτια μου θολή και στάθηκα ξανά στην ομίχλη. Δεν άκουσα τα λόγια που μίλησα. Όλα πήγαν γύρω μου. Τότε σταμάτησε.

Όταν επέστρεψα στο φυσιολογικό, οι άνθρωποι γύρω μου ήταν στη δουλειά. Ο Σιν βοήθησε και επικεντρώθηκε πλήρως σε αυτό που έκανε. Η Ummni δούλεψε γρήγορα. Κανείς δεν με παρατήρησε, άρα έφυγα, γιατί το σώμα του άνδρα είχε πόνο τώρα και με χτύπησε με όλη μου τη δύναμη. Ο Šipir Bel Imti δεν ήταν κατάλληλος για μένα, τώρα το ήξερα. Τόσο το κοιμισμένο σώμα όσο και ο αναισθητοποιημένος εγκέφαλος μπορούσαν να μεταδώσουν μηνύματα για τον πόνο τους, παρόλο που δεν υπήρχε τίποτα στο εξωτερικό.

Μπήκα στον κήπο και κάθισα κάτω από ένα δέντρο. Ήμουν κουρασμένος, ακόμα πληγωμένος από τη νέα εμπειρία και τα νέα συναισθήματα που είχε προκαλέσει ο άντρας μέσα μου. Δεν ξέρω πόσο καιρό ξεκουράστηκα. Οι σκέψεις έτρεξαν στο κεφάλι μου χωρίς πάγο και αποθήκευση και ένιωσα μια σύγχυση που δεν είχα ξαναδεί. Τότε ένας από τους Lu.Gal, τους ηγέτες του ναού, ήρθε σε μένα και μου ζήτησε να επιστρέψω. Περπατούσα απρόθυμα.

Η κοιλιά του άνδρα είχε ήδη επιδέσει και το σώμα του ήταν βαμμένο με διάλυμα La.zu. Πήγε πίσω καθώς μπήκα για να μην με ενοχλεί. Η αμαρτία στάθηκε κοντά, με παρακολουθούσε. Έφτασα στον άντρα. Αυτή τη φορά έβαλα τα χέρια μου στους ώμους μου. Το σώμα φώναξε με πόνο, αλλά η γεύση του θανάτου δεν ήταν εκεί. Κούνησα το κεφάλι και είδα από τη γωνία του ματιού μου καθώς ο Σιν αναπνέει ανακούφιση. Τότε ήρθε σε μένα, κοίταξε τη συγκατάθεση της Ummia και με οδήγησε έξω.

"Είσαι ωχρός, Sabad", είπε.

«Θα είναι μια χαρά», του είπα, καθισμένος σε έναν πάγκο δίπλα στον τοίχο.

«Τι συνέβη;» ρώτησε. "Ποτέ δεν έχετε ανταποκριθεί."

Κούνησα το κεφάλι μου. Από τη μία, δεν ήξερα τίποτα για τις αντιδράσεις μου στην αίθουσα, και από την άλλη, δεν μπόρεσα να προσδιορίσω τι συνέβαινε μέσα μου. Ήμουν πολύ μπερδεμένος με όλα αυτά.

«Ξέρεις ποιος ήταν;» Είπε χαρούμενα. "Ensi." Με κοίταξε και περίμενε να κοιτάξω. "Ο ίδιος ο Ensi."

Μόνο η αναφορά του άνδρα με έκανε να νιώθω αντιφατική. Είχα μια σκληρή μπάλα στο στομάχι μου, η καρδιά μου άρχισε να χτυπά ακόμα περισσότερο και αίμα έτρεξε στο πρόσωπό μου. Όλα αυτά αναμίχθηκαν με φόβο, η αιτία του οποίου δεν μπορούσε να προσδιοριστεί, και αυξήθηκε όταν έμαθα ότι ο άντρας ήταν ο αρχιερέας και ο βασιλιάς του Erid. Ήθελα να κλάψω. Κλαίγοντας από την κούραση και την ένταση που εκτέθηκα, κλαίγοντας από τα συναισθήματα που με συγκλονίζουν. Είχα μπερδευτεί όλο και περισσότερο και έπρεπε να είμαι μόνος. Ακόμα και τώρα, εφαρμόστηκε η ευαισθησία του Σιν. Με οδήγησε σιωπηλά στο δωμάτιό μου, με περίμενε να με πάρει ένα ποτό και μετά έφυγε.

Η εμπειρία μου με τους άντρες ήταν - σχεδόν καμία. Οι σχέσεις που είχα μέχρι στιγμής δεν προκάλεσαν εισροή τέτοιων συναισθημάτων σε μένα και δεν κράτησαν ποτέ πολύ. Δεν μου έλειπε η ομορφιά και η ελαφρότητα του Ellit, καθώς και η εκφραστικότητα της γιαγιάς μου. Ήμουν μάλλον άσχημος και σιωπηλός. Επιπλέον, συχνά οι σκέψεις μου αναμίχθηκαν με τις σκέψεις των συντρόφων μου, και αυτό δεν ήταν πάντα ευχάριστο. Ήμουν επίσης επιφυλακτικός με τους άνδρες μετά από τον πόνο της Έλιτα. Πάρα πολλές αναστολές κάποιου, πολλές ροές σκέψεων άλλων προκάλεσαν σύγχυση και φόβο. Κανείς δεν μπορεί να διαρκέσει τόσο πολύ.

Αντιστάθηκα στα συναισθήματα που ο Ένσι προκάλεσε μέσα μου. Έντονα συναισθήματα που προκάλεσαν χάος μέσα. Γύρισα ξανά στη δουλειά και πέρασα περισσότερο χρόνο από ποτέ στη βιβλιοθήκη. Η αμαρτία, κατά πάσα πιθανότητα, ήξερε τι συνέβαινε, αλλά παρέμεινε σιωπηλή. Συζητήσαμε μαζί τα συναισθήματα που δίνει το σώμα, ακόμα και όταν είναι μεθυσμένο, ακόμα και όταν κοιμάται. Τον εξέπληξε. Δεν το ήξερε. Ήθελε να ανακουφίσει τον πόνο του σώματός του, αλλά δεν ήθελε να με ρωτήσει ξανά για επίθεση από ξένες ασθένειες. Μόνο κατ 'εξαίρεση με ζήτησε να τον βοηθήσω με τις ικανότητές μου. Δεν τους άρεσε.

Το σπίτι του Enki ήταν μια πραγματική πηγή γνώσης για μένα. Η βιβλιοθήκη παρείχε θησαυρούς που ποτέ δεν ονειρευόμουν. Αν και ήμουν εδώ για αρκετά χρόνια, οι λέξεις κράτησαν τα μυστικά τους. Προτίμησα μόνο τη δύναμή τους - τη δύναμη της λέξης, τη δύναμη της εικόνας, τη δύναμη των συναισθημάτων και τη δύναμη της αντίληψης. Αλλά ανακάλυψα επίσης νέα πράγματα που δεν είχα σκεφτεί προηγουμένως. Η επίδραση των αρωμάτων στο μυαλό, η επίδραση των ήχων και των χρωμάτων στο σώμα και το μυαλό. Όλα ήταν στενά συνδεδεμένα.

Η μελέτη μου για το A.zu τερματίστηκε και έτσι πρόσθεσα τα καθήκοντα ενός θεραπευτή. Είχα λιγότερο χρόνο για να σπουδάσω Aship, αλλά δεν τα παρατήρησα. Το καθήκον του νέου A.zu ήταν να θεραπεύσει τους άρρωστους στις παραγκουπόλεις της πόλης. Στους δρόμους γεμάτους βρωμιά, σε δωμάτια γεμάτα άτομα. Φτώχεια που επιτέθηκε από όλες τις πλευρές και που έφερε τον πόνο της ψυχής και τις ασθένειες του σώματος. Μου άρεσε να κάνω τη δουλειά, παρόλο που ήταν κουραστική. Έφερε νέες δυνατότητες για τη χρήση τόσο της γνώσης του A.z όσο και της Ashipa και οδήγησε στο να μάθω να χειρίζομαι καλύτερα την έμφυτη ικανότητά μου. Η αμαρτία με συνόδευε μερικές φορές. Με την ανέμελη και καλοσύνη του, έφερε χαρά στα σκοτεινά δωμάτια του σπιτιού. Τον άρεσαν. Ήταν σε θέση να θεραπεύσει όχι μόνο τις ανθρώπινες παθήσεις, αλλά αντιμετώπισε τα κατοικίδια ζώα τους με τον ίδιο ζήλο, που ήταν τόσο σημαντικοί για τη ζωή τους όσο και τη ζωή τους.

Μεγάλωσε για να είναι ένας όμορφος νεαρός άνδρας, και τα ξανθά μαλλιά του, τα μεγάλα σκούρα μάτια και η όμορφη μορφή του προσέλκυσαν το βλέμμα των κοριτσιών. Τον κολακεύει. Οποιοσδήποτε άνθρωπος θα μπορούσε να ζηλέψει τις ερωτικές του σχέσεις, και τον ζήλευαν επίσης. Ευτυχώς, όλα πάνε πάντα χωρίς μεγάλα σκάνδαλα, οπότε μετά από λίγο τον άφησαν και πάλι μόνο. Ήταν πολύ πολύτιμος για αυτούς ως γιατρός εξαιρετικού ταλέντου, και ο μεγαλύτερος Umni συμβουλεύτηκε επίσης μαζί του.

Μια μέρα με κάλεσαν στο ανώτερο επίπεδο ζιγκουράτ στον ασθενή. Ήταν ένας από τους Lu.Gal - τους μεγάλους ιερείς του ιερού του Enki. Συσκευάστηκα τα φάρμακα και τα εργαλεία μου A.zu και έσπευσα να ακολουθήσω τον ασθενή. Σύμφωνα με τους φρουρούς, ήταν ένας γέρος που είχε δυσκολία στην αναπνοή.

Με πήγαν στο δωμάτιό μου. Οι κουρτίνες στα παράθυρα τραβήχτηκαν πίσω και το δωμάτιο ήταν σχεδόν ανάσα. Διέταξα να αερίσω. Κάλυψα τα μάτια του άνδρα με ένα μαντήλι, ώστε το φως να μην τον τυφλώσει. Ήταν πραγματικά μεγάλος. Τον κοίταξα. Αναπνέει πολύ σκληρά και ακανόνιστα, αλλά οι πνεύμονες του δεν επηρεάστηκαν. Τον ζήτησα να καθίσει στο κρεβάτι. Έβγαλε το μαντήλι του από τα μάτια του και με κοίταξε. Υπήρχε φόβος στα μάτια του. Όχι ο φόβος της ασθένειας, ο φόβος που είχα ήδη δει - τη στιγμή που ο αρχιερέας του ζιγκουράτ της Άννας έγειρε προς το μέρος μου. Έτσι ο γέρος ήξερε για τις ικανότητές μου. Χαμογέλασα.

"Μην ανησυχείς, Big, το σώμα είναι άρρωστο, αλλά δεν είναι τόσο κακό και πάλι."

Ηρέμησε, αλλά παρατήρησα αμφιβολίες για την αλήθεια των λέξεων μου. Έβαλα το χέρι μου στην πλάτη του και χαλαρή. Όχι, οι πνεύμονες ήταν εντάξει. «Είχατε ποτέ πρόβλημα με την αναπνοή;» ρώτησα.

Το σκέφτηκε και είπε ναι. Προσπαθήσαμε να παρακολουθήσουμε μαζί σε ποια περίοδο εμφανίστηκε η δύσπνοια, αλλά δεν βρήκα καμία κανονικότητα ή συνέχεια με τις εποχές. Έτσι ετοίμασα ένα φάρμακο για να καθαρίσω τους αεραγωγούς και του έδωσα να πιει. Τότε άρχισα να εφαρμόζω αλοιφή στο στήθος και την πλάτη του. Εξακολουθούσα να αναρωτιέμαι ποια είναι τα προβλήματα του. Ο καθαρός αέρας έριξε στο δωμάτιο από έξω, μετακινώντας τις κουρτίνες. Ήταν παχιά και βαριά, κατασκευασμένα από ποιοτικό ύφασμα με ειδικό σχέδιο. Τότε μου συνέβη. Πήγα στο παράθυρο και άγγιξα το ύφασμα. Υπήρχε κάτι άλλο στο μαλλί μου. Κάτι που έβγαλε την απαλότητα του υφάσματος και το έκανε πιο σκληρό και πιο σφριγηλό. Δεν ήταν.

«Ποια είναι η ουσία, κύριε;» γύρισα στον γέρο. Δεν ήξερε. Μόλις είπε ότι ήταν ένα δώρο και μια ουσία που προήλθε από άλλο νομό. Έτσι είχα την αφαίρεση της κουρτίνας και την έφερα στον άνδρα. Η αναπνοή του επιδεινώθηκε. Για να τον καθησυχάσω, έβαλα το χέρι μου στον ώμο του και γέλασα, "Λοιπόν, το έχουμε!" Με κοίταξε με έκπληξη. Αντί για τις αυθεντικές κουρτίνες, είχα ελαφρές βαμβακερές κρεμαστές, οι οποίες εξασθένισαν το φως αλλά άφησαν τον αέρα στο δωμάτιο. Ένα άλογο εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου. "Πες μου, Ωραία, δεν ήταν τα προβλήματά σου παρουσία των αλόγων;"

Ο άντρας σκέφτηκε, «Ξέρεις, δεν έχω ταξιδέψει εδώ και πολύ καιρό. Το σώμα μου είναι παλιό και είμαι συνηθισμένος στην ταλαιπωρία του ταξιδιού - αλλά - ίσως…. έχεις δίκιο. Πάντα είχα πρόβλημα να αναπνέω όταν έλαβα μηνύματα. Οι άντρες οδήγησαν με άλογο. »Χαμογέλασε και κατάλαβε. "Επομενως. Και σκέφτηκα ότι από τον ενθουσιασμό θα έμαθα από τα τραπέζια. "

Εξαφανίστηκε ακόμα με τις επιληπτικές κρίσεις. Το σώμα του χρειάστηκε ξεκούραση. Έτσι, άλλαξα το φάρμακο και υποσχέθηκα ότι θα πάρω μια μέρα για να παρακολουθώ την υγεία μου.

Βγήκα έξω από την πόρτα και περπάτησα μέσα από τον μακρύ διάδρομο στις σκάλες. Τον συνάντησα εκεί. Όλα τα συναισθήματα επέστρεψαν. Το στομάχι μου ήταν γεμάτο πέτρες, η καρδιά μου χτυπούσε βίαια, το αίμα μου χτυπούσε στα μάγουλά μου. Υποκλίθηκε για να τον χαιρετήσω. Μου σταμάτησε.

"Πώς το κάνει;" ρώτησε. "Είναι σοβαρό;" Τα μάτια του περιπλανούσαν στην πόρτα του γέρου.

"Εντάξει, Big Ens. Είναι απλώς αλλεργία στα άλογα. Η κουρτίνα του πρέπει να περιείχε άλογο και συνεπώς δύσπνοια ». Έσκυψα το κεφάλι μου και ήθελα να φύγω γρήγορα. Ένιωσα πολύ ανασφαλής στην παρουσία του. «Μπορώ να φύγω;» ρώτησα δειλά.

Ήταν σιωπηλός. Κοίταξε στην πόρτα. Τότε απάντησε. "Ω ναι, ναι. Φυσικά. "Με κοίταξε και είπε," Μπορώ να πάω μετά από αυτόν; "

Ο γέρος ήταν κουρασμένος καθώς έφυγα: «Νομίζω ότι κοιμάται τώρα. Ήταν πολύ εξαντλημένος, και ο ύπνος του θα τον ωφελήσει μόνο. Αλλά μπορείτε να τον επισκεφθείτε. "

«Θα έρθεις αύριο;» με ρώτησε. Με εξέπληξε.

"Ναι, κύριε, θα πάω κάθε μέρα μέχρι να ανακτήσει τη δύναμή του."

Κούνησε το σημάδι της συγκατάθεσης και είδε ότι δίσταζε να εισέλθει ή να αφήσει τον άνδρα να κοιμηθεί. Τελικά αποφάσισε για τον άλλο και, πριν γυρίσει για να συνεχίσει, είπε, "Ας το δούμε."

Την επόμενη μέρα πήγα να επισκεφτώ τον ασθενή μου με καρδιακό ρυθμό. Περπατούσα με αγωνία τις σκάλες. Ο φόβος και η επιθυμία να συναντηθώ με τον Έσι αναμίχθηκαν μαζί μου, αφαιρώντας τη δύναμή μου και ενοχλώντας τη συγκέντρωσή μου. Το βράδυ, προσπάθησα να βρω το καλύτερο φάρμακο για τον Lu.Gala για να τον βάλω στα πόδια του το συντομότερο δυνατό. Στο τέλος, συζήτησα ολόκληρη την υπόθεση με τον Sin. Ήταν ενθουσιασμένος. Ήταν ενθουσιασμένος που έφτασε ξανά σε κάτι νέο και ότι ήταν ένας από τους Lu.Gal.

Πήγα μέσα. Ο άνθρωπος ήταν ακόμα στο κρεβάτι, αλλά ήταν προφανές ότι έκανε καλύτερα. Τα πρόσωπα δεν έχουν πλέον ξεθωριάσει, και το χρώμα επέστρεψε. Διάβασε. Άρχισε το κεφάλι του, κούνησε το χαιρετισμό και κατέβασε το τραπέζι.

«Καλώς ήλθατε», είπε, χαμογελώντας. "Είπαν ότι ρωτήσατε αν θα μπορούσατε να φέρετε μαζί σας τη νέα θεραπευτική ιδιοφυία μας."

"Ναι, κύριε. Θα ήθελα πολύ να σας δω, αλλά δεν θα πιέσω. Ξέρω ότι το παλιό Ummi σίγουρα θα σας φροντίσει καλύτερα από τους δυο μας. "

«Μου φαίνεται τόσο άσχημα;» ρώτησε σοβαρά. Δεν ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπισα αυτήν την αντίδραση. Οι άνθρωποι που γνώριζαν τις ικανότητές μου φοβόντουσαν κυρίως. Ήταν γελοίο και ανόητο, αλλά ο αγώνας ενάντια στην ανθρώπινη προκατάληψη δεν είχε καμία ελπίδα να κερδίσει.

"Όχι, Lu. Gal, αυτό δεν ισχύει. Η αμαρτία είναι πολύ ταλαντούχος και είναι ο θάλαμος μου από τότε που ήμασταν στο ziggurat Ana. Ενδιαφερόταν για την περίπτωσή σας. Όπως γνωρίζετε, ο Šipir Bel Imti είναι ο πιο εμπλεκόμενος, οπότε δεν ασχολείται πολύ με αυτές τις περιπτώσεις. Είμαι ευγνώμων για κάθε νέα ευκαιρία να επεκτείνω τις γνώσεις του. Έχει ένα πραγματικά εξαιρετικό ταλέντο και θα ήταν κρίμα να μην τον χρησιμοποιήσετε. Αλλά όπως είπα, δεν θα επιμείνω, "δίστασα, αλλά στη συνέχεια συνέχισα. "Όχι, η κατάστασή σας δεν είναι πραγματικά σοβαρή και αν μπορείτε να αποφύγετε την επαφή με αυτό που προκαλεί τις αλλεργικές σας επιθέσεις, θα είστε υγιείς." Ήθελα να συνεχίσω, αλλά με σταμάτησε.

«Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο για σένα», κοίταξε την πόρτα και μετά με κοίταξε. «Ο νεαρός μπορεί να περιμένει λίγο περισσότερο.» Χαμογέλασε. "Δεν εκπλήσσομαι από τους φόβους μου. Ο καθένας μας θνητός φοβάται το τέλος. Αυτός ο φόβος στη συνέχεια μεταβιβάζεται σε εσάς, γιατί ξέρετε. Ζητώ συγνώμη για την απροσεξία μου. "Χαμογέλασε, κοίταξε ξανά την πόρτα και πρόσθεσε," Λοιπόν, τώρα μπορείτε να τον αφήσετε να φύγει. Είμαι επίσης περίεργος γι 'αυτόν. "

Κάλεσα τη Σίνα. Μπήκε, το πρόσωπό του ξεπλύθηκε, μια λάμψη στο μάτι του που εμφανίζονταν πάντα σε στιγμές ενθουσιασμού. Ο άντρας χαμογέλασε, σπάζοντας τη στιγμή της έντασης. Αντάλλαξαν λίγα λόγια μαζί. Η αμαρτία ηρέμησε και ξεκινήσαμε να εξετάζουμε τον άντρα. Ήταν σε πολύ καλή κατάσταση για την ηλικία του. Εξακολουθεί να αποδυναμώνεται από προηγούμενες κρίσεις, αλλά κατά τα άλλα υγιή. Ο Sin, τώρα χαλαρός και ομιλητικός, όπως πάντα, έφερε τη χαρά του στο δωμάτιο. Βαφήσαμε το σώμα με αλοιφή, δώσαμε το φάρμακο και τελειώσαμε.

Ευχαρίστησα τον άντρα για την προθυμία και την καλοσύνη του με την οποία δέχτηκε και τους δύο. Θέλαμε να φύγουμε. Ο άντρας απελευθέρωσε τη Σίνα, αλλά μου ζήτησε να μείνω. Με σταμάτησε. Ανήσυχα, κάθισα στην προσφερόμενη καρέκλα και περίμενα.

"Ήθελα ακόμα να σου μιλήσω - αλλά μπορείς να αρνηθείς", είπε. Ήταν προφανές ότι προσπαθούσε να διατυπώσει τις ερωτήσεις του και ότι δεν ήξερε πώς να ξεκινήσει. Με κοίταξε και έμεινε σιωπηλός. Οι εικόνες άρχισαν να τρέχουν στο κεφάλι μου. Ξαφνικά προέκυψε μια ερώτηση - ήθελε να μάθει τι ήταν ο θάνατος, πώς συνέβαινε και τι συνέβαινε μέσα μου.

"Νομίζω ότι ξέρω τι θέλετε να ρωτήσετε, κύριε. Αλλά ποτέ δεν το διατύπωσα για τον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν μπορώ σήμερα να σας δώσω μια ικανοποιητική απάντηση. Για μένα, είναι μια σειρά από συναισθήματα, ως επί το πλείστον ασαφή, που συνοδεύονται από διαφορετικά συναισθήματα: «Παύση, δεν ήξερα από πού να ξεκινήσω. Δεν ήξερα πώς να περιγράψω τι συνέβαινε έξω από μένα παρά μέσα μου.

"Δεν θέλω να επιμείνω", είπε. "Και αν δεν θέλετε να μιλήσετε για αυτό, δεν χρειάζεται να το κάνετε. Πάρτε το ως την περιέργεια ενός γέρου που θέλει να μάθει τι τον περιμένει στην άλλη όχθη ».

Γέλασα. "Λοιπόν, κύριε, δεν μπορώ πραγματικά να απαντήσω. Αυτό απέχει πολύ από την ικανότητά μου. "

Με κοίταξε με έκπληξη. Σταμάτησα επειδή το σχόλιό μου δεν ήταν πραγματικά το καλύτερο και ήθελα να ζητήσω συγνώμη, αλλά με σταμάτησε.

«Πού πήγες;» ρώτησε. Ήταν σοβαρός. Υπήρχε φόβος και περιέργεια στα μάτια του. Έτσι περιέγραψα την εμπειρία μου με τη σήραγγα. Περιέγραψα τι είχα βιώσει μέχρι στιγμής και τον πόνο που ένιωσα όταν συνόδευα τη γιαγιά μου. Άκουσε και ήταν σιωπηλός. Θα μπορούσε να δει να σκέφτεται.

"Ποτέ δεν έχετε μιλήσει γι 'αυτό;"

"Οχι κύριε. Μερικά πράγματα είναι δύσκολο να περιγραφούν και για να σας πω την αλήθεια, δεν προσπάθησα καν. Οι άνθρωποι φοβούνται τα περισσότερα από αυτά τα πράγματα. Ίσως γι 'αυτό αρνείται να τους αποδεχτεί. Κυρίως δεν θέλουν καν να τους ακούσουν. Είσαι ο πρώτος που με ρωτάς αυτό.

"Πρέπει να είναι η μεγάλη μοναξιά στην οποία ζείτε. Πρέπει να είναι ένα τεράστιο βάρος. Η ικανότητα που κρύβετε πρέπει να εξαντληθεί. "

Σκέφτηκα. Δεν το σκέφτηκα ποτέ. "Δεν ξέρω. Ξέρετε, είχα αυτήν την ικανότητα από τότε που ήμουν παιδί. Δεν ήξερα πώς ήταν να είμαι χωρίς αυτήν. Νομίζω ακόμη ότι όταν ήμουν μικρή, η ευαισθησία μου ήταν ισχυρότερη από τώρα Τόσο η γιαγιά όσο και η γιαγιά ήταν τόσο σοφή που μέχρι τη στιγμή που αναπτύχθηκε αυτή η ικανότητα, έκαναν το καλύτερό τους για να μάθουν πώς να το χειριστούν. Γι 'αυτό επισκέφτηκα το ziggurat σε πολύ μικρή ηλικία. "

Ο άντρας άρχισε να κουράζεται. Τελείωσα τη συνομιλία μας - αν και δεν μου αρέσει. Αυτή η συνομιλία ήταν πολύ σημαντική και για μένα. Για πρώτη φορά μπόρεσα να μοιραστώ την εμπειρία μου και ήταν πολύ απελευθερωτικό. Δεν σκέφτηκα καν τον Ensi εκείνη τη στιγμή.

Οι συνεντεύξεις μας έγιναν κανονικές και συνεχίστηκαν μετά την επούλωση. Ήταν ένας πολύ σοφός άνθρωπος και πολύ περίεργος.

«Σούμπαντ», μου είπε κάποτε, «ένα πράγμα με ενοχλεί», τον κοίταξα περιμένοντας. «Θυμάσαι όταν προσπάθησες να μου εξηγήσεις την εμπειρία του θανάτου σου;» Κούνησα. "Πώς ήξερες τι ήθελα να ρωτήσω;"

Αν οι άνθρωποι φοβόντουσαν τίποτα περισσότερο από το θάνατο, ήταν το μυαλό μου. Αλλά δεν μπορούσα να το ελέγξω. Ποτέ δεν πήγα πουθενά. Απλώς συνέβη και δεν μπορούσα να το σταματήσω. Αλλά θα μπορούσε να προληφθεί. Το ήξερα. Η εμπειρία της άφιξής μου στο An's ziggurat το επιβεβαίωσε. Η ροή των σκέψεων θα μπορούσε να σταματήσει - αλλά δεν ήξερα πώς.

"Shabad, με ακούς;" Μου κάλεσε. Τον κοίταξα. Έπρεπε να σκεφτώ για πολύ καιρό πριν το συνειδητοποίησα.

"Ναι," απάντησα, "Λυπάμαι, κύριε, σκέφτηκα." Έψαξα για λόγια για μια στιγμή, αλλά μετά αποφάσισα να πω τι μου έρχεται στο μυαλό εκείνη τη στιγμή. Ίσως θα είναι σε θέση να το τακτοποιήσει. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι δεν υπήρχε πρόθεση. Εικόνες, σκέψεις εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά στα μάτια σας και εγώ δεν ξέρω τι να κάνω μαζί τους. Είπα επίσης ότι δεν ξέρω πάντα τι λέω εκείνη τη στιγμή. Μερικές φορές είναι σαν τα πράγματα να ξεπερνούν πέρα ​​από μένα. Άκουσε προσεκτικά. Έμεινα από τα λόγια, ήμουν κουρασμένος και ντροπιασμένος. Ήμουν μπερδεμένος και δεν ήξερα τι έλεγα.

«Πώς λειτουργεί;» ρώτησε, διευκρινίζοντας. «Πώς λειτουργεί όταν συμβαίνει; Πως είναι? Περίγραψέ το! Παρακαλώ προσπάθησε. "

"Μερικές φορές ξεκινά με συναίσθημα. Αίσθημα - μάλλον ασυνείδητο - κάτι δεν ταιριάζει. Κάτι είναι διαφορετικό από ό, τι θα έπρεπε. Δεν είναι τίποτα συγκεκριμένο, απτό, συνειδητό. Πηγαίνει πέρα ​​από μένα και ταυτόχρονα είναι μέσα μου. Τότε εμφανίζεται μια εικόνα - ασαφής, μάλλον ύποπτη, και ξαφνικά ξένες σκέψεις μπαίνουν στο μυαλό μου. Δεν είναι προτάσεις με την πραγματική έννοια της λέξης - είναι ένα μείγμα μερικές φορές λέξεων και συναισθημάτων, μερικές φορές εικόνων και διαισθήσεων. Αλλά πάνω απ 'όλα, είναι πολύ ενοχλητικό. Νιώθω ότι έχω φτάσει κάπου που δεν ανήκω και δεν μπορώ να το σταματήσω. Νιώθω ότι χειρίζομαι και χειρίζομαι ταυτόχρονα. Δεν μπορώ να το σταματήσω μόνος μου, αλλά μπορεί να σταματήσει. Το ξέρω."

Μου έδωσε ένα κασκόλ. Χωρίς να το καταλάβω, τα δάκρυα ρέουν από τα μάτια μου. Τους σκούπισα. Ένιωσα αμηχανία. Φοβόμουν ότι δεν θα με πίστευε ότι αυτό που έλεγα ήταν πολύ απίθανο, αλλά πάνω απ 'όλα φοβόμουν ότι θα άρχιζε να φοβάται. Οι συνεντεύξεις μαζί του ήταν πολύ σημαντικές για μένα. Με ανακουφίζουν από τον πόνο μου και μου έδωσαν τις πληροφορίες που χρειαζόμουν για να γίνω καλός Ashipu.

Ήρθε σε με. Έβαλε το χέρι του στον ώμο μου και είπε: Από τι φοβάσαι; Έχετε πάντα την ευκαιρία να εξερευνήσετε τα συναισθήματά σας εάν έχετε αμφιβολίες. »Χαμογέλασε την αμηχανία μου και ρώτησε:« Πώς ξέρετε ότι μπορεί να σταματήσει; »

Του περιέγραψα λεπτομερώς την κατάσταση που συνέβη στο ναό της Άννας. Δεν ήξερα ποιος σταμάτησε τη διαδικασία, αλλά ήξερα ότι κάποιος έπρεπε να τη σταματήσει. Ίσως ο Ninnamaren να ξέρει ποιος έχει παρόμοιες ικανότητες. Δεν ήξερα περισσότερα.

Σκέφτηκε. Ήταν σιωπηλός για μεγάλο χρονικό διάστημα και η ένταση άρχισε να υποχωρεί. Είχε δίκιο. Μπορούσα πάντα να εξερευνήσω τα συναισθήματά του, μπορούσα πάντα να μάθω τι συνέβαινε. Το μόνο πράγμα που με εμπόδισε να το κάνω αυτό ήταν ο φόβος ότι θα έβρισκα κάτι που δεν ήθελα πραγματικά να μάθω.

Ξαφνικά είπε: "Ίσως να έχει την ίδια ικανότητα του zikkuratu του Ensi Anova. Θα προσπαθήσω να το μάθω. Ακούστε, Sabad, που ακόμα γνωρίζει ότι έχετε αυτή την ικανότητα; "

«Κανείς εκτός από τη γιαγιά και την Έλιτ», απάντησα και μια εικόνα του ιερέα που ήρθε στο σπίτι μας εκείνη την εποχή ήρθε μπροστά στα μάτια μου. «Όχι, κύριε, υπάρχει κάποιος άλλος που πιθανότατα το γνωρίζει». Του είπα για την επίσκεψη του άνδρα και τι είχε συμβεί καθώς έφυγα από το δωμάτιο. Αλλά δεν τον έχω ξαναδεί. Μου υπέβαλε ερωτήσεις για λίγο και ζήτησε λεπτομέρειες, οπότε δεν παρατηρήσαμε ότι ο Ensi είχε εμφανιστεί στο δωμάτιο.

«Ξέρετε», είπε, «είναι πολύ απίθανο να σας μεταφέρουν στο ναό τόσο μικρό. Και αν σας αποδέχτηκαν, τότε είχατε έναν μεσολαβητή ", ανέστειλε," ... πιθανότατα ", πρόσθεσε μετά από μια στιγμή.

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει. Τα συναισθήματα επέστρεψαν και επιτέθηκαν. Ήθελα να μείνω και ήθελα να φύγω. Με κάποιο τρόπο τελείωσα τη συζήτηση και είπα αντίο. Η σύγχυση μέσα μου μεγάλωσε και δεν ήξερα πώς να τον σταματήσω.